Του Δημήτρη Παπαδάκη
Ο θάνατος είναι το μόνο βέβαιο πράγμα! Και δυστυχώς συμβαίνει καθημερινά… Το πως διαχειρίζεται κανείς το θάνατο, όχι το δικό του (αυτό είναι άλλο θέμα), αλλά τον θάνατο των άλλων είναι κάτι που τα τελευταία χρόνια έχει ξεφύγει… Παίρνοντας παράδειγμα από τον μικρόκοσμο του Αγρίνιου και της Αιτωλοακαρνανίας δυστυχώς σε συχνότατη βάση περιστατικά βιαίων θανάτων απασχολούν την κοινή γνώμη. Οι οικογένειες που ξεκληρίστηκαν σε τροχαία (τη μια πατέρας και κόρη, την άλλη μάνα και γιός), το ζευγάρι που σκότωσε ο “συγγενής” σε παραλίμνιο χωριό, ο μαθητής που τον πάτησε το αμάξι που κατά τραγική σύμπτωση οδηγούσε ο θείος του, η μητέρα που έπεσε νεκρή από χέρια του γιου της… και πόσα άλλα τραγικά περιστατικά με θανάτους τις περισσότερες φορές νεαρών ατόμων και ανήλικων παιδιών.
Για το πως χειρίζονται τέτοια θέματα τα ΜΜΕ, νομίζω ότι στη χώρα που η Μενεγάκη, η Λαμπίρη, η Χούκλη και η Τρέμη βγήκαν στο τελεβίζιο μαυροντυμένες την ημέρα της κηδείας του αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου, δεν χρειάζεται να πεις πολλά… Το ρεπορτάζ κηδείας και μνημοσύνου πάει κι έρχεται… Το επόμενο βήμα θα είναι εκπομπές μαγειρικής για χρυσά tips για καλά κόλλυβα…
Το θέμα είναι πως χειρίζονται οι άνθρωποι τέτοια θέματα, οι συγγενείς, φίλοι και γνωστοί όσοι έφυγαν πρόωρα από τη ζωή. Ασφαλώς ο “τοίχος” του τεθνεόντος στο facebook θα γεμίσει με εκατοντάδες σχόλια, μάλιστα κάποιοι κοινοί φίλοι θα πιάσουν και την κουβέντα… Οι φίλοι του facebook όμως έχουν και το… δικαίωμα να είναι ανεύθυνοι. Ας δούμε τι κάνουν οι υπεύθυνοι : Ο σύλλογος διδασκόντων ενός σχολείου του Αγρινίου εξέδωσε ψήφισμα που κοινοποίησε στα τοπικά ΜΜΕ για τον βίαιο θάνατο ενός μαθητή του. Είχαν βάλει στην πρώτη σελίδα του word ένα μεγάλο σταυρό και δίπλα μια φωτογραφία του αδικοχαμένου μαθητή παρμένη φυσικά από το facebook και βεβαίως στο κείμενο αναφέρονταν το όνομα του παιδιού. Το αποτέλεσμα, μετά από λίγο έντρομοι από την “πατάτα” που κάνανε, μας ζητούσαν (από όλα τα ΜΜΕ) με απανωτά email να μην αναρτήσουμε “μετά από επιθυμία της οικογένειας” τη φωτογραφία του παιδιού. Και φυσικά η ποδοσφαιρική ομάδα που έπαιζε μπάλα ο εκλιπών κάλεσε την κάμερα στις προπονήσεις για να δείξει το πένθος της. Μιλάμε για τέτοια αυτοπροβολή! Και φυσικά έκανε sold out η θεατρική παράσταση ενός σχολείου όχι γιατί ήταν φοβερή παράσταση (που μπορεί να ήταν) αλλά γιατί οι συμμαθητές ενός άλλου αδικοχαμένου παιδιού του αφιέρωσαν την παράσταση.
Yπάρχουν και άλλα δυστυχώς παραδείγματα. Το ζήτημα είναι ότι κανείς δεν συνταράσσεται από τη παγερή παρουσία του θανάτου, όταν έρχεται δίπλα μας. Αρκεί ένα “Καλό ταξίδι” στο facebook για να πενθήσουμε την ώρα που κάποιοι άλλοι χτυπιούνται πάνω από ένα μνήμα. Γι’ αυτό και κανείς δεν αντιλαμβάνεται το “ποτέ πια” του νεκρού. “Ποτέ πια δεν θα ξαναδώ τα έργα μου, τους ανθρώπους μου”, “Ποτέ πια δεν θα ανατείλει ο ήλιος για μένα”, “Ποτέ πια δεν θα γευτώ το φιλί”… Μη καταλαβαίνοντας το νόημα του θανάτου, χάσαμε και την αξία της ζωής!
