Του Δημήτρη Παπαδάκη
Τα τελευταία δυο τρία χρόνια ο κόσμος υπομένει το μαρτύριο της σταγόνας. Στην ανατολή του 2012 η ευχή όλων είναι, είτε να βγούμε επιτέλους από αυτή την οικονομική κρίση , είτε να καταρρεύσουμε και να πάμε στο διάολο…
O σημερινός κόσμος, ο κόσμος του 2012 μοιάζει με ένα σουπερνόβα , έναν υπερκαινοφανή αστέρα, που στο τέλος της ζωής του εκρήγνυται εκτοξεύοντας αστρική ύλη. Κάπως έτσι βλέπω και το σημερινό κόσμο… Το σύστημα με το οποίο είναι δομημένος έχει απορροφήσει όλο το χρήμα που κυκλοφορεί, όπως ακριβώς ο σουπερνόβα έχει «καταναλώσει» όλη του την ενέργεια . Τα χρήματα που κυκλοφορούν σε όλη την υφήλιο δεν φτάνουν να ξεπληρώσουν τα δημόσια χρέη όλων των χωρών του κόσμου… Υπερβήκαμε λοιπόν και την έννοια του χρήματος… Και το κάναμε χρηματοπιστωτικό αέρα! Το μόνο που απομένει είναι να συμβεί και η μεγάλη έκρηξη… ή αν προτιμάτε η κατάρρευση, εκτός αν…
Εκτός αν αλλάξει το σύστημα… Ποιος όμως θα αλλάξει το σύστημα; Και πως; Πάντως όχι οι κτίστες του. Το σύστημα θα μπορούσε να αλλάξει μόνο μέσα από τους πολίτες και την …επανάστασή τους. Οι πολίτες σήμερα όμως μοιάζουν στωικά να αναμένουν το τέλος ή ακόμη χειρότερα δεν περιμένουν τίποτα. Ας δούμε τι συμβαίνει στην Ελλάδα. Η ψυχολογία μας είναι ευαίσθητη , τα νεύρα μας επίσης… Σαστισμένοι παρακολουθούμε το τελεβίζιο : «Μοιραία χρονιά για τους Έλληνες το 2012, λέει το γερμανικό περιοδικό», «Κόλαση η επιστροφή στη δραχμή, λέει ο Προβόπουλος», «Η τρόικα πιέζει για τους μισθούς του ιδιωτικού τομέα», «Σχηματίστηκαν δικογραφίες για αυτούς που γιούχαραν τον Παπούλια στη Χαλκίδα», «Ο Γκλέτσος δεν έπιασε απλά το σταυρό, αλλά περπάτησε πάνω στα νερά», «Ο Κίμωνας Κουλούρης παραβίασε το κόκκινο επειδή είχε ξεχάσει να βάλει eyeliner στα μάτια»… Τι συμπέρασμα βγάζεις από όλα αυτά ; Τίποτα! Το μυαλό μας γίνεται κιμάς… Αυτό είναι το μαστίγιο της σύγχρονης δουλείας.
Μέσα σε όλα αυτά προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε την καθημερινότητα , με την τσέπη αδειανή , και τα προβλήματα να διογκώνονται. Το φάρμακο που δεν καλύπτουν τα ασφαλιστικά ταμεία, το παιδί που θέλει βιβλία και φροντιστήρια, τα τέλη , τα χαράτσια… Σκύβουμε το κεφάλι και προσπαθούμε να τα βγάλουμε πέρα. Δούλοι πραγματικοί, όχι αστεία… Με τη διαφορά ότι στη αρχαιότητα βγάλανε και ένα Σπάρτακο! Μετά βέβαια τους πνίξανε στο αίμα. Εμείς δεν θα βγάλουμε Σπάρτακο, αλλά στο αίμα θα πνιγούμε, αν δεν πνιγόμαστε ήδη.
Το παράδοξο είναι πως το μαρτύριο της σταγόνας έχει αρχίσει υποσυνείδητα έστω να μας αρέσει… Η οργή του ΠΑΣΟΚ, του βαθέος ΠΑΣΟΚ για το ΓΑΠ, η οργή της ΝΔ για το μνημόνιο, η οργή του κόσμου για όλους και για όλα, καταλάγιασε με την έλευση Παπαδήμου… Μια, δυο, τρεις οι γιούχες, στο τέλος δεν θα κυκλοφορούν καθόλου οι βουλευτές στον έξω κόσμο. Εξάλλου πιο εύκολο είναι να κλειστούν στο δικό τους κόσμο, στο οποίο ούτως ή άλλως είναι κλεισμένοι εδώ και δεκαετίες… Οι εκλογές όποτε και να γίνουν θα δώσουν μια κυβέρνηση, την όποια κυβέρνηση, που θα έχει ψηφιστεί από το 20% του εκλογικού σώματος. Οι μισοί και παραπάνω βουλευτές δεν θα εκλεγούν ξανά… Και λοιπόν τι θα αλλάζει;
Φτάσαμε στο σημείο που μέση οδός δεν υπάρχει…
«ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε»… χαχαχαχαχα!!!
“ή ταν ή επί τας”…
“ελευθερία ή θάνατος”…
