Όταν πηγαίνω σινεμά , αν ήταν στο χέρι μου, θα προτιμούσα η αίθουσα να έχει κόσμο… Πήγα λοιπόν μια Παρασκευή στο Άνεσις που με την ωραία ενέργεια του δήμου με ένα εισιτήριο μπαίνουν δύο άτομα (θα καταλάβετε και μετά γιατί το λέω) και έτσι είχε κόσμο αρκετό. Πίσω μου κάθονταν μια κυράτσα που Αγρινίου που δεν έβαλε γλώσσα μέσα της… αλλά αυτό σε όλους μας λίγο πολύ έχει τύχει… Τα πήρα στο κρανίο όμως με την προφορά της και κυρίως τα σχόλιά της… Ο Γούντι Άλεν εκθείαζε το Παρίσι , η ταινία μιλούσε για αισθητική και αυτή σχολίαζε την τσάντα Hermes της πρωταγωνίστριας…. Και να το λέει το «τσ» της τσάντας παχύ…. Ξέρει και τα Hermes το βλαχαδερό ! Ε, στο διάλλειμα πήγα και έκατσα αλλού… και όλα κύλησαν ομαλά. Μέχρι που μόλις τελείωσε η ταινία συναντηθήκαμε και με τον τρίτο της παρέας ο οποίος έχει αργήσει να έρθει 10 με ένα τέταρτο και μου διηγήθηκε το περιστατικό με το υπάλληλο που του έκοψε το εισιτήριο…. Στο άδειο λοιπόν γκισέ (αφού η ταινία είχε ήδη ξεκινήσει) ζητάει ένα εισιτήριο και του λέει ο υπάλληλος «είναι για δύο άτομα» Και απαντά ο φίλος μας «και εγώ τι να κάνω ; να φέρω και τη μάνα μου ; το ξέρω ότι είναι για δύο άτομα… Ή κόψε μου εισιτήριο για τρισήμιση ευρώ ή μη λες τίποτα»… Και σκέφτομαι τώρα εγώ το δράμα ενός σινεφίλ στο Αγρίνιο….
ΔΠ
