Του Δημήτρη Παπαδάκη
Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται. Μπορεί να υπάρχουν ομοιότητες καμιά φορά σκανδαλιστικές, αλλά δεν επαναλαμβάνεται. Δεν είναι δυνατόν ένα ιστορικό γεγονός να επαναληφθεί κάτω από τις ίδιες συνθήκες και προϋποθέσεις. Παραλληλίζοντας όμως συνθήκες και προϋποθέσεις, φτάνουμε σήμερα να λέμε πως «η ιστορία επαναλαμβάνεται» εννοώντας περισσότερο τις ομοιότητες που πολλές φορές υπάρχουν ανάμεσα σε δυο ιστορικές περιόδους.
Μια τέτοια ομοιότητα έχουν εν πολλοίς οι παρούσες πολιτικές συνθήκες με τις συνθήκες αμέσως μετά την Ελληνική Επανάσταση. Τα πρώτα κόμματα που σχηματίστηκαν στην Ελληνική πολιτική ιστορία ήταν το λεγόμενο «αγγλικό» κόμμα (Μαυροκορδάτος- Κουντουριώτης) η πολιτικά φιλελεύθερη πτέρυγα της Επανάστασης, το ονομαζόμενο «ρωσικό» κόμμα (Αν. Μεταξάς) η συγκεντρωτική – συντηρητική πτέρυγα και το λεγόμενο «γαλλικό» κόμμα υπό τον Κωλέττη, ξεχωριστό κομμάτι της φιλελεύθερης πτέρυγας. Τα ονόματα των κομμάτων δηλωτικά της πολιτικής τους, ή καλύτερα δηλωτικά των ελπίδων τους. Καθένα από τα κόμματα αυτά εναπόθετε τις ελπίδες του για την εθνική ολοκλήρωση σε μια από τις Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής.
Σήμερα στην Ελλάδα σε καιρό μνημονίου και κρίνοντας με όσα ευαγγελίζονται τα κόμματα (γιατί στην πράξη είναι αλλιώς τα πράγματα) υπάρχουν δυο ειδών κόμματα. Τα κόμματα της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας, τα κόμματα του ευρώ, τα οποία στο βαθμό που η ευρωπαϊκή προοπτική είναι η γερμανική προοπτική, θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν (όσο κι αν τους κακοφανεί) γερμανόφιλα κόμματα. Κόμματα που θαυμάζουν και οπωσδήποτε εφαρμόζουν την πολιτική λιτότητας της Μέρκελ. Τέτοια κόμματα σίγουρα είναι η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ. Απέναντί τους υπάρχουν τα κόμματα της «αυτόνομης» πορείας της χώρας, του απομονωτισμού, της δραχμής ή του δολαρίου. Τα κόμματα αυτά βέβαια μπορούν να χωριστούν σε αρκετές επιμέρους κατηγορίες αφού εκτός από την ομοιότητα έχουν και τις διαφορές τους. Τέτοια κόμματα είναι το ΚΚΕ που εννοεί την «αυτόνομη» πορείας της χώρας μέσα από τη δικτατορία του προλεταριάτου, έξω από Ε.Ε και ΝΑΤΟ, οι ΑΝΕΛ που κάποια στιγμή ψέλλισαν κάτι για δολάριο, χωρίς περισσότερες ιδέες για το πώς φαντάζονται την «αυτόνομη» πορείας της χώρας, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ο Αλαβάνος και οι λοιποί Καζάκηδες που είναι ξεκάθαρα κόμματα της δραχμής και τέλος ο ΣΥΡΙΖΑ που αν και φαίνεται εσχάτως (μετά από όσα είπε στο Τέξας για το ευρώ ο Τσίπρας) να πατά και στις δυο βάρκες, είναι προφανές ότι αλλιώς οραματίζεται την «αυτόνομη» πορεία της χώρας. Αυτά τα κόμματα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν αμερικανόφιλα, υπό την έννοια (γιατί σίγουρα το ΚΚΕ δεν είναι αμερικανόφιλο) πως η «αυτόνομη» πορεία της χώρας όπως και να τη φαντάζεται το καθένα του, μάλλον εξυπηρετεί –άθελά τους- τα υπερατλαντικά σχέδια για διάλυση της ευρωζώνης.
Αυτή είναι μάλλον η Ελλάδα του 2013. Γερμανόφιλα και αμερικανόφιλα κόμματα. Αυτό που είχε ίσως αξία θα ήταν να υπήρχαν κόμματα «των φτωχών Ευρωπαίων», που σε συνδυασμό με τους φτωχούς Ευρωπαίους στην Ιβιρική και Ιταλική Χερσόνησο να μπορούσαν να διεκδικήσουν κάτι συνολικά για το Νότο. Όμως εκεί έχουν κράτος και οι άνθρωποι είναι σοβαροί. Από το Γενάρη του 2014 η Ισπανία βγαίνει από το Μνημόνιο, τι συμφέρον θα έχει λοιπόν να συμμαχήσει με την διεφθαρμένη Ελλάδα του Σαμαρά, ή με την κρατικοδίαιτη Ελλάδα του Τσίπρα, όταν μάλιστα και αυτή είναι ένας από τους δανειστές μας;
