Ανεκμετάλλευτα 150.000 κιλά ερικόριζας το χρόνο στον πρώην Δήμο Παρακαμπυλίων –Το δασικό χωριό στην Αμβρακιά του Θέρμου που δεν έγινε πότε, αν και υπήρχαν χρήματα– Αναξιοποιήτη η μελέτη διαχείρισης για το βελανιδοδάσος Ξηρομέρου-60.000 αντί για 1.200.000 φυτάρια στο Δασαρχείο Αγρινίου
Σχέδιο για τις δυνατότητες ανάπτυξης των ορεινών όγκων με άξονες την αναβάθμιση των δασών την δασοπροστασία και τον δασικό τουρισµό επεξεργάζεται η περιφέρεια Δυτικής Ελλάδος και ήδη συστήνεται οµάδα εργασίας από ειδικούς που µαζί µε τους εµπλεκόµενους φορείς θα αξιολογήσουν προτάσεις που θα μπορέσουν να ενταχθούν στο νέο ΕΣΠΑ. Το θέμα ίσως να μην διεγείρει πολλούς όμως θα πρέπει να αναλογιστεί κανείς τον ανεκτίμητο φυσικό πλούτο που υπάρχει στα δάση και πως η προστασία του περιβάλλοντος και η αξιοποίησή του είναι τα μόνα στοιχεία που θα κρατήσουν κόσμο στην ύπαιθρο.
Ανεκμετάλλευτα 150.000 κιλά ερικόριζας το χρόνο στον πρώην Δήμο Παρακαμπυλίων
Ένα μονάχα ενδεικτικό παράδειγμα από την Αιτωλοακαρνανία δασικού προϊόντος που μπορεί να αξιοποιηθεί είναι η ερικόριζα. Σύμφωνα με μελέτη που έχει εκπονηθεί απ το Δασαρχείο Αγρινίου μόνο από την περιοχή του πρώην Δήμου Παρακαμπυλίων μπορούν να αντληθούν πάνω από 150.000 κιλά ερικόριζας το χρόνο. Οι ιστοί απ’ το ρείκι είναι πολύ ανθεκτικοί στη φωτιά, με μεγάλο ειδικό βάρος και ωραιότατη υφή. Έχουν πολλές εφαρμογές κυρίως για κατασκευή καπνοσυρίγγων, μικρών αντικειμένων γλυπτικής κ.λ.π. Υπάρχουν ανάγκες στη χώρα μας, αλλά μπορούν να εξαχθούν στο εξωτερικό και ειδικότερα στην Αγγλία, όπου η ζήτηση είναι μεγάλη. Με την εκμετάλλευση της ρίζας του ρεικιού μπορούμε να έχουμε σημαντικά ποσά στην οικονομία μας, τόσο σε συνάλλαγμα, όσο και σε εγχώριο χρήμα.
Το δασικό χωριό στην Αμβρακιά του Θέρμου που δεν έγινε πότε, αν και υπήρχαν χρήματα
Το παράδειγμα του δασικού τουρισμού είναι βέβαια αυτονόητο. Παρ’όλο που τα ελληνικά δάση δεν προστατεύονται όσο θα έπρεπε, ενδείκνυνται για αυτό το είδους του τουρισμού που αποτελεί απαίτηση του σημερινού ανθρώπου για αναψυχή μέσα στα δάση.O άνθρωπος της σημερινής κοινωνίας κουρασμένος απ’ την μονοτονία και την ένταση της ζωής μέσα στις πόλεις, φοβισμένος για την υγεία του σωματικής και ψυχικής από τις επιπτώσεις της αυξανόμενης ρύπανσης του περιβάλλοντος, στρέφεται στη φύση και ιδιαίτερα στο δάσος, ελπίζοντας έτσι να προστατεύσει και να συντηρήσει την υγεία του.Βέβαια και σε αυτή την περίπτωση το κράτος εγκατέλειψε κάθε προσπάθεια. Για παράδειγμα τα δασικά χωριά. Επρόκειτο να γίνουν 54 σε ολόκληρη τη χώρα, απ’ τα οποία το ένα στην Αμβρακιά του Δήμου Θέρμου. Το δασικό χωριό στην Αμβρακιά ενώ είχε φτάσει στη φάση εγκατάστασης του εργολάβου με εξασφαλισμένες πιστώσεις και εγγεγραμμένες πιστώσεις στον προϋπολογισμό του κράτους, πήρε βίαιο τέλος το 2004. Για το συγκεκριμένο έργο πιο μετά εξασφαλίστηκε απ’ το ΠΙΝΔΟΣ 1.000.000 € αλλά από τότε μέχρι σήμερα δεν έγινε τίποτα.
Αναξιοποιήτη η μελέτη διαχείρισης για το βελανιδοδάσος Ξηρομέρου
Δεν μπορούσε κανείς να μην αναφερθεί και στο μεγαλύτερο βελανιδοδάσος σε έκταση των Βαλκανίων. Το βελανιδοδάσος Ξηρομέρου αγνοήθηκε απ’ το πρόγραμμα αναγνώρισης των σημαντικότερων περιοχών για την προστασία της φύσης και δεν συμπεριλαμβάνεται στο NATURA 2000. Αν και υπάρχει μελέτη διαχείρισής του, χωρίς όμως να έχει υλοποιηθεί. Λόγω υπερβόσκησης αλλά και λόγω των λαθροϋλοτομιών το δάσος δεν αναγεννάται πια φυσικά και χρειάζεται άμεσα παρέμβαση. Μια παρέμβαση στην οποία θα μπορούσε να συνδράμει επιστημονικά και το τμήμα Διαχείρισης Περιβάλλοντος και Φυσικών Πόρων του Πανεπιστημίου Πατρών που εδρεύει στο Αγρίνιο και θα βοηθήσε την προσπάθεια για ορθολογική και αειφορική διαχείριση του δάσους, αναλαμβάνοντας επιστημονικές δράσεις. Σημειωτέον ότι στο Βελανιδάσος Ξηρομέρου έχουν καταγραφεί είδη χλωρίδας και πανίδας, τα οποία προστατεύονται αυστηρά από διεθνείς συμβάσεις. Υπάρχουν 120 είδη χλωρίδας και πανίδας, τα οποία προστατεύονται αυστηρά από διεθνείς συμβάσεις. Υπάρχουν 120 είδη πουλιών απ’ τα οποία τα 26 είναι αυστηρά προστατεύονται αυστηρά από διεθνείς συμβάσεις και κοινοτικές οδηγίες.Για να σωθεί το Βελανιδοδάσος Ξηρομέρου, απαιτείται και μεγάλη προσπάθεια απ’ τους κατοίκους της περιοχής, δεδομένου ότι η Δασική Υπηρεσία στην προσπάθεια τηςνα το προστατεύσει, αντιμετωπίζει τεράστια προβλήματα, κυρίως από τους ντόπιους λαθροϋλοτόμους.
60.000 αντί για 1.200.000 φυτάρια στο Δασαρχείο Αγρινίου
Πως όμως να γίνουν όλα αυτά όταν το κράτος εγκατέλειψε ακόμη και τα δασαρχεία; Ενδεικτικό παράδειγμα οι αναδασώσεις που για να τις κάνουμε χρειαζόμαστε φυτευτικό υλικό. Δυστυχώς η πολιτεία έχει απαξιώσει συνειδητά τα δημόσια δασικά φυτώρια. Μέχρι πριν από λίγα χρόνια, δεν υπήρχε Δασαρχείο που να μην έχει τουλάχιστον ένα φυτώριο. Σήμερα έχουν μείνει ελάχιστα και αυτά υπολειτουργούν. Ένα παράδειγμα το φυτώριο στο Δασαρχείο Αγρινίου που έχει τίτλους ιδιοκτησίας, είναι μεγάλης έκτασης με ικανότητα παραγωγής πάνω από 1.200.000 φυτάρια ετησίως. Σήμερα η παραγωγή του ετησίως δεν ξεπερνάει τα 60.000 φυτάρια. Ενώ παλαιότερα είχε και αρκετές θέσεις εργασίας, σήμερα λειτουργεί έστω και έτσι χάρις των φιλότιμων προσπαθειών της Δασάρχου και των υπαλλήλων του Δασαρχείου Αγρινίου. Δυστυχώς το αρμόδιο Υπουργείο θεωρεί περιττές τις αναδασώσεις με φυτάρια από δημόσια φυτώρια κα μάλιστα δωρεάν.
