Η περιοχή της Τριχωνίδας στη Δυτική Ελλάδα (Νομός Αιτωλοακαρνανίας) ως πόλος έλξης ανθρωπογενών και αναπτυξιακών δραστηριοτήτων, αλλά και περιοχή σημαντικού περιβαλλοντικού ενδιαφέροντος οριοθετείται μεταξύ των άλλων από τη Λίμνη Τριχωνίδα, τα υγροτοπικά της συστήματα και την παραλίμνια μεταβατική ζώνη ανάμεσα στις καλλιεργούμενες περιοχές, τους καλαμιώνες και τα παραλίμνια δάση στοές και τις συστάδες σπάνιων ή τυπικών οικοτόπων.
Από την άποψη του υδάτινου περιβάλλοντος, η κυρίαρχη δομή της λίμνης διασυνδέεται περισσότερο ή λιγότερο σταθερά με ρυάκια, κανάλια, χειμάρρους και ημίκλειστους θύλακες παράκτιων νερών, με υγροφυτικές, υγρόφιλες και υδρόβιες κοινότητες, με τους καλαμιώνες, με τα υγρά λιβάδια, με βαλτώδεις και ελώδεις περιοχές, καθώς και με επίπεδα λασποτόπια και αμμώδεις ή χαλικώδεις υγροτοπικές περιοχές. Ανάμεσα στο υγροτοπικό αυτό περιβάλλον, ιδιαίτερα σημαντικοί για την περιοχή της Τριχωνίδας, ως προς την προτεραιότητα προστασίας και διατήρησής τους, είναι οι οικότοποι ”ασβεστούχοι βάλτοι” (calcareous fens). Ο τύπος αυτός του οικοτόπου στην Τριχωνίδα χαρακτηρίζεται από την φυτοκοινότητα με το ”Κλάδιο ο Μαρίσκος” (Cladium mariscus), κοινώς ”Κοψιάς” και είδη ”Κάρεξ” (Carex spp), όπως αναφέρονται στο NATURA-2000 και αποτελούν οικοτόπους προτεραιότητας για προστασία και διατήρηση. Γενικά, οι ”βάλτοι” (fens) αυτοί μαζί με τις περιοχές των ”τελμάτων” (bogs) ανήκουν στους γνωστούς υγροτόπους με το όνομα ”τυρφώνες” (mires, moors, peatlands).
Παρουσιάζονται οι Δράσεις διατήρησης του του προστατευόμενου οικότοπου των ασβεστούχων βάλτων της Λίμνης Τριχωνίδας στα πλαίσια σχετικού έργου LIFE-ΦΥΣΗ ’99
Δημιουργήθηκαν κυρίως μέσα από τις διαδικασίες της συνεχούς απόθεσης οργανικού φυτικού υλικού (νεκρό φυτικό υλικό σε ημιαποσύνθεση = τύρφη) και της απόθεσης ιζημάτων σε αβαθή τμήματα της παράκτιας και παραλίμνιας περιοχής της λίμνης. Η ύπαρξη της τύρφης στα εδάφη των ασβεστούχων βάλτων εμποδίζει τη γρήγορη κίνηση του νερού καιπαγιδεύεται εκεί ένα σημαντικό τμήμα του.Οι ασβεστούχοι βάλτοι, επειδή είναι ευαίσθητα και ασταθή οικοσυστήματα επηρεάζονται σε μεγάλο βαθμό από τις μεταβολές της στάθμης του νερού. Έτσι, ανάλογα με τις υδρολογικές συνθήκες, τη σύσταση του εδάφους και τις κυρίαρχες φυτοκοινότητες, οι ασβεστούχοι βάλτοι της Τριχωνίδας διακρίνονται σε περιοχές με:
-Χαμηλό υδροφόρο και μάλλον στέρεο έδαφος. Εδώ, η σύνθεση της κοινωνίας περιλαμβάνει κυρίως τα φυτά, Κλάδιο (Cladium mariscus), Νεροκάλαμο (Phragmites australis), είδη Κάρεξ (Carex distans, C. Pseudocyperus), Καλυστέγη (Calystegia sepium), Κίρσιο (Cirsium arvense), Αγριοτριανταφυλλιά (Rubus sanctus), Πλαντάγκο (Plantago major), Δορύκνιο (Dorycnium rectum), Λύθρο (Lythrum junceum), Ευπατόριο (Eupatorium cannabinum), κ.ά.
-Υψηλό υδροφόρο και μάλλον καλή κάλυψη τους από νερά για μεγάλες περιόδους. Σ’ αυτές τις συνθήκες η σύνθεση των φυτών περιλαμβάνει κυρίως τα Κλάδιο, είδη Κάρεξ, Νεροκάλαμο, Καλυστέγη, Γάλιο (Galium debile), Σκίρπο (Schoenoplectus lacustris), Νεροϊριδα (Iris pseudacorous), Πλαντάγκο, Περίπλοκα (Periploca graeca), Σάκχαρο (Saccharum ravennae), κ.ά.
Από την άποψη της πανίδας και ανάλογα με τις συνθήκες διαβιούν ή φωλιάζουν στις πιο πάνω περιοχές αμφίβια, ερπετά, τρωκτικά, πτηνά, ψάρια, έντομα, αράχνες, σκουλήκια, κ.ά. Οι ασβεστούχοι βάλτοι της Τριχωνίδας με το ‘‘Κλάδιο ο Μαρίσκος’’ ή κοινώς ‘‘Κοψιάς’’ και είδη ‘‘Κάρεξ’’ αποτελούν δείκτη διατήρησης των υδρολογικών και περιβαλλοντικών συνθηκών της περιοχής. Ωστόσο, σήμερα, έχουν περιοριστεί σημαντικά – συναντώνται ανάμεσα στην Αγ. Τριάδα και στο Δαφνιά – εξαιτίας της υποβάθμισης των περιοχών, όπου κάποτε προϋπήρχαν, παρότι η περιοχή εξακολουθεί να διαθέτει υψηλά ποιοτικά χαρακτηριστικά ως προς τους φυσικούς της πόρους. Οι υγρότοποι που βρίσκονται στην Τριχωνίδα και ειδικότερα οι ασβεστούχοι βάλτοι αποτελούν τύπο οικοτόπου προτεραιότητας και ένα από τα πιο σημαντικά οικοσυστήματα της Ελλάδας.
πηγή : life-trichonis.gr
