Αγρίνιο, 18 Νοεμβρίου 2011
Είναι Παρασκευή πρωί και σηκώνομαι με ένα βάρος στο στήθος. Δεν μπορώ να ανασάνω και εκεί που πάω να βγάλω ένα ΄΄Αχ΄΄ απελπισίας, συνειδητοποιώ πως δεν έχω φώνη. Καποιός ιός (που πολύ θα ήθελα να ήτανε υιός) μου χτύπησε πάλι την πόρτα. Και δεν με νοιάζει που θα κυκλοφορώ ξανά με πακέτα από χαρτομάντηλα, ούτε που θα ψάχνω να βρω καραμέλες για το λαιμό μέσα στο χάος μιας γυναικείας τσάντας.
Μα είναι που εδώ και δύο βδομάδες ανυπομονούσα γι’ αυτό το δίωρο σεμινάριο Tango. Δεν σκέφτηκα στιγμή να μην πάω… Ήξερα πως θα λειτουργούσε καλύτερα και από φάρμακο το να χορέψω για δύο ώρες ένα χορό που με κάνει κάθε φορά να τον ερωτεύομαι όλο και πιο πολύ. Έχει φτάσει Παρασκευή μεσημέρι και είμαι ήδη εκεί. Προς εκπληξή μου λοιπόν, βλέπω κόσμο! Και άντρες χωρίς ντάμες που ήρθαν να δοκίμασουν, που δεν το έχουν ξανακάνει! Ενθουσιάζομαι ακόμα περισσότερο… Στην άκρη της αίθουσας ένα ζευγάρι ηλικίας άνω των 60 ετών περιμένει να αρχίσουμε. Νομίζω πως αυτή ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία αυτής της πρώτης απόπειρας για έναν διαφορετικό χορό στο Αγρίνιο.
Αρχίζει η μουσική, τα πρώτα βασικά βήματα πέρνουν μορφή μπροστά στον καθρέφτη. Έπειτα σε ζευγάρια αρχίζει η εξάσκηση. Ποιός ιός και ποιό συνάχι; Τώρα το σώμα ξυπνά ακολουθώντας γνώριμες μελωδίες. Για τους περισσότερους είναι η πρώτη φορά, η πρώτη επαφή, αλλά ξέρω πως μες στο πλήθος κάποιος θα είναι ο πιο ΄΄έμπειρος΄΄.
Αλλάζουμε καβαλιέρους και πέφτω πάνω σε κάποιον πιο ΄΄παλιό΄΄!Με ρωτάει:
– Έχεις ξαναχορέψει ε; Του γνέφω καταφατικά με ένα χαμόγελο αλλά συμπληρώνω :
– Αν μπορώ να χορεύω τώρα, είναι γιατί εσύ ξέρεις να οδηγείς.
Στο Tango ο καβαλιέρος οδηγεί, δίνει το ρυθμό… Η γυναίκα όμως, όπως είπε και ο δάσκαλος, κάνει το πιο δύσκολο απ’ όλα. Μαθαίνει να περιμένει. Δεν προχωρώ ούτε μπρος, ούτε πίσω αν ο καβαλιέρος δεν το αποφασίσει, δεν κάνω τίποτα. Μαθαίνω να σε ακολουθώ, να διαβάζω την πρόθεσή σου, να περιμένω. Δεν είναι θέμα ποιος επιβάλλεται, δεν είναι θέμα δύναμης και υπεροχής. Είναι θέμα συνεργασίας και αλληλεπίδρασης. Είναι να θέλω να μιλήσουμε, να ακούσουμε, να ευχαριστήσουμε ο ένας τον άλλο για λίγο…Ας δώσουμε λίγο χρόνο στους εαυτούς μας να μάθουμε να ακούμε, να περιμένουμε, να ευχαριστιόμαστε, να παθιαζόμαστε με αυτά που αγαπάμε…
Πέρασε η ώρα και γυρίζω σπίτι. Περπατώ πιο ανάλαφρα ενώ το κομμάτι Oblivion του Astor Piazzolla από τον Richard Galliano παίζει ασταμάτητα στ’ αυτιά μου…
Αρετή Σ.
