Του Δημήτρη Παπαδάκη
Εντελώς συμπτωματικά το τελευταίο διάστημα δυο φίλοι (30άρηδες), μόνιμοι κάτοικοι Αγρινίου, διηγήθηκαν τις εντυπώσεις τους από την επισκεψή τους σε δυο άλλες επαρχιακές πόλεις. Ο ένας επισκέφθηκε μετά από 9 χρόνια τη Λάρισσα και ο άλλος μετά από 10 χρόνια την Τρίπολη. Εξεπλάγησαν αμφότεροι με την πρόοδο των πόλεων αυτών σε σχέση με την προηγούμενη επίσκεψή τους. Εξεπλάγησαν όχι τόσο από τα όποια αξιοθέατα, αλλά κυρίως από τη “ζωή” και από την οργάνωση στη ζωή της πόλης. Και έτσι αναπόφευκτη είναι η σύγκριση με το Αγρίνιο… Στη συζήτηση, όλοι παραδεχθήκαμε την υπερβολή μας στο να στεκόμαστε στα “κακά” του Αγρινίου, όπως επίσης ότι μια διήμερη επίσκεψη σε πόλη μπορεί να μην φτάνει για να αντιληφθεί κανείς και τα προβλήματα ή τα μειονεκτήματα.
Ας μπουμε όμως στη συζήτηση μιας και εκείνο που επεσήμαναν οι φίλοι δεν ήταν η θάλασσα που δεν έχει το Αγρίνιο, αλλά ούτε και η Λάρισσα με την Τρίπολη. Στάθηκαν στη ζωή και τη οργάνωση. Τι πάρκα, τι πεζόδρομοι, τι ποδηλατόδρομοι, τι μαγαζιά, τι στέκια, τι συνεδριακά κέντρα, τι νεαρόκοσμος, τι φοιτητόκοσμος… και γενικά μια πιο νεανική και μια πιο “πλούσια” εικόνα από αυτή του Αγρινίου. Αυτή η γενική εντύπωση έχει και απλή και πιο σύνθετη εξήγηση… από το δίπολο Ανατολική – Δυτική Ελλάδα, έως τις αγροτικές επιδοτήσεις και τους… διορισμούς. Αλλά είναι βέβαιο πως το Αγρίνιο μη έχοντας Πανεπιστήμιο ή ΤΕΙ ή στρατό ή υπηρεσίες που στεγάζονται σε πρωτεύουσες νομών ή περιφερειών χάνει και σε χρήμα αλλά κυρίως σε “εικόνα”. Αυτή είναι μια σημαντική διαφορά με δεκάδες άλλες πόλεις της επαρχίας.
Παρ’ όλα αυτά το Αγρίνιο τις τελευταίες δεκαετίες είχε οικιστική ανάπτυξη, όμως η πόλη δεν ομόρφυνε με νέα πάρκα, με ποδηλατόδρομους, με νέα στέκια, ούτε “άνοιξε” αποκτώντας νέα “κέντρα”… Έμεινε “κλεισμένη” στην πλατεία και σε τρεις πεζοδρόμους πέριξ αυτής. Και από τη στιγμή που δεν απέκτησε πανεπιστήμιο, ή δεν έγινε έδρα περιφέρειας, το ερώτημα παραμένει: γιατί να έρθει κανείς στο Αγρίνιο; Παρενθετικά θυμίζω ένα άρθρο μιας τουριστικής -αν κατάλαβα καλά- ιστοσελίδας με τίτλο “Το Αγρίνιο, η πόλη-λαβύρινθος με τους φιλόξενους κατοίκους” που τα αξιοθέατα που πρότεινε ήταν όλα εκτός… Αγρινίου από την αρχαία Στράτο μέχρι τη… λίμνη Κρεμαστών και τη λιμνοθάλασσα του Μεσολογγίου…
Το Αγρίνιο δυστυχώς έμεινε πίσω, γιατί εκτός από το γεγονός ότι έχασε όλες τις μεγάλες διεκδικήσεις του, τη δεκαετία του 1990 και τη δεκαετία που 2000 έφτιαχνε ακόμη τα πεζοδρόμια, τους πεζοδρόμους και τις πλατείες του. Δεν είναι τυχαίο ότι πράγματα που έπρεπε να τα είχε κάνει πολύ νωρίτερα, όταν οι Αγρινιώτες έδιναν σε ένα παλιό τους δήμαρχο το προσωνύμιο “λακκούβας”… έγιναν αυτές τις δεκαετίες. Έτσι κανένα από τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της πόλης δεν αξιοποιήθηκε και η πόλη παρέμεινε χωρίς ταυτότητα… Από το 2010, τον “Καλλικράτη” δηλαδή και μετά τα πράγματα έγιναν πιο δύσκολα, γιατί πλέον η πόλη έχει να αντιμετωπίσει τα “μέτωπα” του αστικού ιστού αλλά και της ενδοχώρας. Από την άλλη με το “Καλλικράτη” η πόλη “απέκτησε” πλεονεκτήματα που δεν είχε πριν : η Τριχωνίδα, η αρχαία Στράτος, οι ορεινοί όγκοι. Ανάμεσα στον αστικό ιστό και την ενδοχώρα η περιοχή καλείται να βρει το βηματισμό, την κατεύθυνση και την ταυτότητά της.
