Αφορμή για σκέψεις και συζητήσεις το κλείσιμο του αεροπορικού αποσπάσματος Αγρινίου που έλαβε χώρα και τυπικά χθες μετά από απόφαση του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας.
Είναι εύκολο να μείνουμε στην όποια θλίψη μπορεί να προκαλεί η απόφαση, είναι εύκολο να διαπιστώσουμε την απαξία μιας θεωρητικά αναπτυξιακής υποδομής. Είναι εύκολο να επικεντρωθούμε στην αναποτελεσματικότητα του πολιτικού προσωπικού της περιοχής. Πρέπει όμως να κάνουμε ως τοπική κοινωνία ένα βήμα παραπέρα και να φτάσουμε στην ουσία του προβλήματος. Και το πρόβλημα είναι ότι ενώ ζούμε σε μια χρεωκοπημένη εν πολλοίς χώρα, στο έβδομο χρόνο οικονομικής ύφεσης, ζητάμε και ονειρευόμαστε ακόμη ανάπτυξη μέσω πανεπιστημίων και στρατού… Αν όχι όλες οι περισσότερες διεκδικήσεις της περιοχής αποπνέουν ακόμη μια “οσμή” από το 1990… Βρισκόμαστε όμως στο 2014, σε εντελώς διαφορετική εποχή. Ως τοπική κοινωνία και στο Αγρίνιο και εν πολλοίς σε όλο τον νομό, δεν έχουμε συγκεκριμένη πρόταση. Λείπει η αφήγηση για το αναπτυξιακό μέλλον της περιοχής.
Ας μείνουμε στο παράδειγμα του στρατιωτικού αεροδρομίου. Η… δήθεν πρόταση που υπήρχε τα προηγούμενα χρόνια -που όλοι έβλεπαν το λουκέτο να έρχεται- ήταν παντελώς ανεδαφική. Ο απερχόμενος δήμαρχος Αγρινίου σε επιστολές που έστελνε -έτσι για να βγει η υποχρέωση- στους κατά καιρούς υπουργούς Εθνικής Άμυνας ζητούσε για να αξιοποιηθεί το αεροδρόμιο την μόνιμη εγκατάσταση όλης της δύναμης της ΜΑΕΔΥ και όχι μόνο κλιμακίου αεροπυρόσβεσης κατά τους θερινούς μήνες.Στα επιχειρήματα της πρότασης αυτή το γεγονός ότι σε ελάχιστη απόσταση υπάρχει χώρος ανεφοδιασμού με γλυκό νερό (λίμνες Τριχωνίδα και Λυσιμαχία). Βέβαια τα αεροπλάνα της ΜΑΕΔΥ είναι τέτοιου τύπου που δεν προσθαλασσώνονται για ανεφοδιασμό με νερό, αλλά ανεφοδιάζονται αποκλειστικά στις αεροπορικές βάσεις τους… Και το κυριότερο βέβαια που παραγνωρίζει η… πρόταση είναι πως η ΜΑΕΔΥ είναι μια μονάδα που το προσωπικό της σε σημαντικό ποσοστό είναι πολιτικό προσωπικό που εργάζεται με συμβάσεις στη ΜΑΕΔΥ. Μια τέτοια μονάδα λοιπόν είναι σχεδόν αδύνατο να μετεγκατασταθεί σε οποιαδήποτε πόλη της επαρχίας. Κερασάκι στην τούρτα της… πρότασης ήταν πως παράλληλα το αεροδρόμιο θα μπορούσε να αξιοποιηθεί από ιδιωτικές αεροπορικές εταιρείες, για παράδειγμα την πραγματοποίηση δρομολογίων μεταφοράς προϊόντων (CARGO). Άντε και να έρχονταν αύριο το πρωί CARGO, χωρίς αυτοκινητόδρομο, χωρίς σιδηροδρομικό δίκτυο πως θα μετακινηθούν στη συνέχεια τα προϊόντα;
Το πρόβλημά μας είναι κατ΄αρχήν αυτό. Η έλλειψη υποδομών στους περισσότερους τομείς (μεταφορές, τουρισμός, αρδευτικά δίκτυα κ.α). Ας πάψουμε να είμαστε μια περιοχή απομονωμένη από τα δίκτυα, ας αποκτήσουμε βασικές υποδομές, ας γίνουν τα αρδευτικά δίκτυα και πάραλληλα να σκεφτούμε την αναπτυξιακή κατεύθυνση της περιοχής : τι και πως αξιοποιηθεί, τι ειδός τουρισμό και που θα αναπτύξουμε, τι και που θα καλλιεργήσουμε. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος για να αποκτήσει πρόταση η περιοχή.
Δ.Π
