Του Δημήτρη Παπαδάκη
Τον γύρο των social media έκανε τις τελευταίες μέρες η δήλωση υπουργού Αργ. Ντινόπουλου, πως πρόκειται να αγωνιστεί για να μην μειωθούν ακόμη και μη παραγωγικές θέσεις μισθοδότησης υπαλλήλων από το δημόσιο, προκειμένου να μην αυξηθεί και άλλο η ανεργία.
H δήλωση αυτή μπορεί να είναι απόλυτα σύμφωνη με τη λογική των πελατειακών σχέσεων πάνω στις οποίες χτίστηκε το νεοελληνικό κράτος, ωστόσο δείχνει ότι πως οι ελπίδες πως θα μπορούσε να αλλάξει η χώρα είναι φρούδες. Η δήλωση αυτή φανερώνει την απαρέγκλιτη πορεία της χώρας προς την ολοκληρωτική καταστροφή. Και αυτό γιατί οι κυβερνώντες είναι πεπεισμένοι ότι στον ιδιωτικό τομέα υπάρχει υπάρχει πλούτος, δηλαδή φορολογητέα ύλη για να συντηρεί το διεφθαρμένο κράτος του δημοσίου… Όσοι από τους πολιτικούς ενδεχομένως μπορούν να αντιληφθούν το αυτονόητο, ότι δηλαδή μετά από 7 χρόνια ύφεσης έχει στερέψει και το όποιο λίπος υπήρχε στον ιδιωτικό τομέα, κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια πιστεύουν ότι παρόλα αυτά υπάρχει λίπος στον ιδιωτικό τομέα, λίπος που προέρχεται δήθεν από τη διαφθορά και τη φοροδιαφυγή. Εδώ βέβαια πρέπει να διευκρινίσουμε ότι μιλώντας για τον ιδιωτικό τομέα δεν αναφερόμαστε στους πέντε – δέκα ολιγάρχες της χώρας, αλλά στους απλούς πολίτες που βρίσκονται σε αυτό τον οικονομικό τομέα, ως υπάλληλοι, έμποροι, επιχειρηματίες κτλ.
Κάποια στιγμή όμως ο λογαριασμός θα έρθει… Θα έρθει είτε γιατί η Ευρώπη κάποια στιγμή θα σταματήσει να δίνει χρήματα για να συντηρεί στην εντατική ένα διεφθαρμένο παρακράτος, είτε γιατί θα αντιληφθεί ότι δεν πρόκειται να πάρει τα λεφτά της πίσω, είτε γιατί μπορεί, εντελώς θεωρητικά, να έρθει μια κυβέρνηση που θα σκίσει τα μνημόνια. Τότε θα πρέπει να στηριχθούμε στις δικές μας δυνάμεις. Τότε όμως δεν θα υπάρχει λίπος, μήτε κάποιος κρυμένος θησαυρός, ούτε στον ιδιωτικό τομέα.
