Και τώρα; Όλα τελειώσαν. Μια ζωή που δεν είχε καμία σχέση με παραμύθι. Μια ζωή στην οποία δεν νικάει ο καλός… Μια ζωή μέσα στο μίσος. Μέσα στην τόση μοναξιά…Στην δική σου μοναξιά…
Ένας δρόμος που εσύ ο ίδιος χάραξες και επέλεξες. Η λέξη αγάπη; Άγνωστη λέξη. Η μοναξιά σου η μόνη συντροφιά. Μόνη διέξοδος. Μόνη επιλογή.Μόνη ανάγκη…
Η κατάρα μιας μάνας ήταν πάντα από πάνω σου. Μια κατάρα που παραμόνευε σε κάθε πτυχή της ζωής σου. Μια κατάρα που σαν κατάμαυρο σύννεφο σκέπαζε την όποια ικμάδα φωτός στην ζωή σου… Μια κατάρα που την επιδίωξες. Την κέρδισες. Την άρπαξες. Και απλόχερα η ίδια σου η μητέρα σου “πρόσφερε”.
Παρόλα αυτά το Οιδιπόδειο και η παράλογη αγάπη στην μητέρα, ποτέ δεν έφυγε. Ποτέ δεν σε άφησε να δεις τα πράγματα καθαρά. Κατηγόρησες τον Πατέρα σου για όλα. Κι ας μην έφταιγε πουθενά. Γύρισες την πλάτη σου σε όλους…Επέλεξες την απομόνωση. Ήταν προφανώς η μόνη σου άμυνα. Η μπορεί κι η μόνη σου επίθεση…
Αλλά τώρα τι σημασία έχουν όλα αυτά. Τώρα ανήκουν σε αυτό που αποκαλούμε παρελθόν. Μια Ιστορία που απλά θα ξεχαστεί όπως όλες οι άλλες. Ένα ξερό “Ζωή σε μας” και τα υπόλοιπα στο Χρονοντούλαπο…
Είναι άσχημο πράγμα η μοναξιά Θείε! Και στο τέλος το κατάλαβες κι εσύ. Για αυτό δεν έφυγες εντελώς μόνος… Ελπίζω εκεί που πας να είναι όλα καλύτερα…Όλα όμως…
Γ.Κ.
