Του Δημήτρη Παπαδάκη
Ό,τι και να πει κανείς για τον Επίτιμο Καθηγητή Βυζαντινής Αρχαιολογίας, Αθανάσιο Παλιούρα, που «έφυγε» από κοντά μας είναι λίγο. Η προσφορά του ανεκτίμητη σε όλα τα επίπεδα, στην επιστήμη, στην ανασκαφική έρευνα, στους φοιτητές του, στο Αγρίνιο, στην ανάδειξη γενικότερα του τόπου του, της Αιτωλοακαρνανίας. Το πλέον χαρακτηριστικό του ήταν ότι σε αντίθεση με άλλους καθηγητές αναλόγου κύρους ήταν προσιτός, ταπεινός και δεν είχε ψήγμα ακαδημαϊκού ελιτισμού.
Ο Θανάσης Παλιούρας έδωσε όλο του το είναι για να αναδείξει τον πολιτιστικό πλούτο του τόπου μας, της Αιτωλοακαρνανίας. Πάλεψε όσο κανείς άλλος για τη δημιουργία αυτόνομου Πανεπιστημίου στο Αγρίνιο. Σε αυτό το τελευταίο είναι ίσως που πρέπει να σταθεί κανείς, γιατί σε περιπτώσεις σαν και αυτή την απώλειας μιας τόσο σπουδαίας προσωπικότητας, ό,τι και να πει κανείς δεν σημαίνει τίποτα ούτε για την προσφορά του ανθρώπου που είναι δεδομένη, ούτε για όσους γνώριζαν τον καθηγητή Παλιούρα.
Τον Παλιούρα δυστυχώς δεν τον εκμεταλλευτήκαμε… Το κύρος του και τις προσβάσεις του, οι πολιτικοί ιθύνοντες της περιοχής δεν τις είδαν ως μια ευκαιρία για τον τόπο, αλλά τις αντιμετώπισαν με ένα κόμπλεξ κατωτερότητας και με ένα φοβικό σύνδρομο (δικαιολογημένα ως ένα βαθμό, αν αναλογιστεί κανείς τη δική τους εμβέλεια). Τρανή απόδειξη ήταν το γεγονός ότι το 2010 όταν ακόμη οι περισσότεροι πολιτικοί παράγοντες της περιοχής στην βουλή και την αυτοδιοίκηση εμφορούνταν από το ΠΑΣΟΚ, επί κυβερνήσεως ΠΑΣΟΚ και επί υπουργίας της Αννας της Διαμαντοπούλου και της… φωτοτυπίας, έφτιαξαν μια Διοικούσα Επιτροπή για το νεοϊδρυθέν τότε Πανεπιστήμιο Δυτικής Ελλάδας με κάτι απίθανους τύπους, που δεν ήξεραν που πέφτει το Αγρίνιο και δυστυχώς δεν πάτησαν ποτέ το πόδι τους στο Αγρίνιο. Τότε οι παράγοντες της περιοχής επέβαλλαν τους δικούς τους ανθρώπους και δεν θεώρησαν άξιο ούτε καν να μετέχει σε αυτή τον Θανάση Παλιούρα, που από το 1997 περίπου μέχρι το 2004 τουλάχιστον, έκανε κάθε εβδομάδα τη διαδρομή Γιάννενα – Αγρίνιο – Αθήνα και Αθήνα – Αγρίνιο – Γιάννενα δίνοντας μάχη για να μπορέσουν να “στηθούν” τα τμήματα που μέχρι σήμερα εδρεύουν στο Αγρίνιο. Και ας μην μιλήσουμε για τα μνημεία που ανέσκαψε στην Αιτωλοακαρνανία και παραμένουν ακόμη ανεκμετάλλευτα…
Η απώλεια λοιπόν δεν είναι μόνο τώρα που ο Θανάσης Παλιούρας δεν είναι πια κοντά μας, απώλεια (διαφορετικής φυσικά μορφής) είχαμε και όταν ο Καθηγητής πάλευε μόνος του για τα αιτήματα της περιοχής αναλαμβάνοντας ευθύνες που δεν του αναλογούσαν, ενώ οι βασικοί υπεύθυνοι τις αποποιούνταν. Για το Καθηγητή ήταν ένα ακόμη παράδειγμα της δοτικότητάς του.
